در یک ترسیم کلی آدمیان را میتوان به چند صنف تقسیم کرد: گروهی هستند که سخت شیفته و گرسنه ی لذّت و خوشگذرانی هستند. زمام خود را رها کرده، رام و فرمانبر شهوت خویش گشته اند.
جمعی دیگر آنها هستند که بسیار حریص و آزمند در گِردآوری و گنجینه کردن مال و ثروت می‌باشند و جمع سوم کسانی هستند همواره در پی کسب دانش و ارتقای بینش انسانی خویش هستند و در راه نیل به سرمنزل مقصود هر گونه جانفشانی و مشقت را به جان و دل پذیرا هستند.
بی تردید کسانی که تمام کوشش و همّتشان شهوترانی و خوشگذارانی است و نیز آنها جز به مال اندوزی و گنجینه سازی نمی اندیشند، و به خدا و قیامت اعتقادی ندارند، چهارپایانی هستند که سر در آخور خویش دارند و از زندگی هیچ نمی فهمند. تعبیر روشن قرآن را درباره آنان چنین می‌خوانیم:
« وَالَّذینَ کَفَرُوا یَتَمَتَّعُونَ وَ یأْکُلُونَ کَمَا تأْکُلُ الأنْعامُ » [۱]
آنان که کافر گشته اند، از زندگی مادّیِ دنیا بهره می‌برند و همانند چهارپایان در چراگاه دنیا می‌چرند.
----------
[۱]: سوره محمد صلی الله علیه و آله وسلم / ۱۲
