تبلیغ گفتاری مبلغین دین هرچقدر که مؤثر هم است، باید در عمل آنان نیز جلوه‌گر باشد. مطابقت رفتار با گفتار، ناخودآگاه مخاطبین را در مسیر هدایت و رشد قرار می‌دهد.
گر مرد عمل نیستی از گفته چه حاصل
در گفتن و بشنیدن تنها که اثر نیست
معصومین (علیهم‌السلام) هم اهل عمل بودند و هم اهل گفتار، اهل عمل بودند نه ازاین‌جهت که گفتارشان تأثیرپذیر باشد بلکه ازاین‌جهت که وظیفه خود می‌دانستند که به دانسته‌هایشان عمل کنند و تا عمل نمی‌کردند نمی‌گفتند.
امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) روزی به عده‌ای از فقرا رسید که روی زمین و در کنار سفره‌ای نشسته و مشغول خوردن تکه‌های نان خشک بودند. وقتی‌که چشمشان به امام (علیه‌السلام) افتاد، به احترامش بلند شدند و آن حضرت را به‌صرف نان دعوت کردند.
حضرت درحالی‌که می‌فرمود: خداوند متکبران را دوست ندارد. از مرکب خود پیاده شده و به همراه آنان مشغول تناول غذای ساده گردید و پس از صرف غذا، همه آن فقرا را به میهمانی در منزل خود دعوت کرد و خوراک و پوشاک فراوانی اهداء نمود.[1]
حضرت در این روایت و در طول تاریخ، به‌طور عملی به همه مسلمانان درس تواضع، شیوه مبارزه با تکبر، سخاوت، همدردی با فقرا و مهمان‌نوازی داده‌اند.
[1]. بحارالانوار، ج 43، ص 352.
