تثلیث، خدا یا ضرورت شعری
مناجات با تثلیث زائد است.
مسیحیان معتقدند که خدا، شخصی (موضوعی روانشناختی) است (God is personal—the subject of psychological states). اما چه چیزی شخصی است؟ تثلیث در کل یا اشخاص به صورت جداگانه؟ این مناجات، که به صورت جداگانه به اشخاص و تثلیث به طور کلی توجه می کند، همه موارد فوق را اظهار می کند:
ای خدای پدر، آفریننده آسمان و زمین؛ به ما رحم کن!
ای خدای پسر، نجات دهنده جهان؛ به ما رحم کن!
ای خداوند، روح القدس، تطهیر کننده ی مومنان؛ به ما رحم کن!
ای تثلیث مقدس، متبرک و با شکوه، خدای یکتا: به ما رحم کن!
اما به نظر نمی رسد که این موضع منسجمی باشد. اگر پدر، پسر و روح القدس مراکز متمایز آگاهی (distinct centers of consciousness) باشند، موجوداتی که به طور منطقی از هر یک از آنها می توان درخواست رحمت کرد و اگر تثلیث، اجتماع الهی باشد همانطور که تثلیثِ جمعی گرایان اظهار می کنند، به نظر می رسد که تثلیث به خودی خود به هر معنی، نمی تواند شخصی باشد. بعد از درخواست از پدر، پسر و روح القدس، درخواست از تثلیث، زائد به نظر می رسد. چیزی شبیه یک ضرورت شعری؛ گویی من از هر یک از همسایگانم برای ساختن حصاری به دور املاکمان اجازه بخواهم و سپس آنها را با هم جمع کنم تا از آنها به عنوان یک گروه هم اجازه بگیرم!
------
https://iep.utm.edu/trinity/
