داستان تثلیث، داستان پر دامنه ای است. جایگاه و نقش – به ویژه – عیسی مسیح در الهیات مسیحی و آموزه ی تثلیث، مایه ی پیدایی دیدگاه ها و مکتب ها شده است.
از آریانیسم (Arianianism) تا سابلیانیسم (Sabellianism) و طیف گسترده ای از تفسیرهای میان این دو، در قلمرو اعتقادنامه ی نیقیه، همه و همه سر بر آوردند، تا چالش های گرداگردِ تثلیث را چاره کنند؛ اما بر چون و چراها افزوده اند؛ برای نمونه برای نگهبانی از یگانگی خدا و در همان هنگام، پاسداری از تثلیث (خدای پدر، خدای پسر و روح القدس) از یگانگی اوسیا (homoousios) در پسر و پدر سخن می گویند.
الهیدانان و سنگربانان دین مسیحیت با طرح یگانگی اوسیا (ousia) و تکثر هیپوستاز (شخص) ها، آریانیسم و سابلیانیسم را به زمین زدند؛ اما با راه دادن به تفسیرهای گوناگون درباره ی اوسیا بر گنگی بیشتر مساله افزودند. اوسیا چیست؟ ارسطو آن را - در یک معنا - برای تعیین افراد و – در معنای دیگر – برای طبیعت افراد به کار برده است.
Aristotle had used the term to designate both individuals, substances ... and the essential natures of individuals ... So, individual human beings are substances in the first sense, and the human nature ... is a substance in the second sense.*
حال اوسیا در عضوهای تثلیث به کدام معناست و چرا؟ آیا پیامدهای برگرفتن هر معنا پذیرفتنی است؟ آیا از اساس، به کار گیری این اصطلاح موجه است؟
____
*https://iep.utm.edu/trinity/
#تثلیث
#عیسی_مسیح
#اوسیا
