تصور بسیاری از مردم از تربیت این است که باید به متربی مثل کلاس درس و به‌صورت شفایی آموزش درس ادب داد، درحالی‌که بهترین تربیت، تربیت عملی است یعنی مربی طوری خود را الگو قرار دهد که متربی در رفتار و گفتار و حتی تفکر از وی تبعیت کند. زیرا سرشت انسان طوری است که تأثیر رفتار بر او بسیار بیشتر از تأثیر گفتار است و اگر گفتاری مطابق رفتار باشد، سبب اقبال نفس و اگر چنین نباشد سبب انزجار نفس است.
حضرت امیرالمؤمنین (علیه السّلام) دراین‌باره می‌فرمایند: «مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنَّاسِ إِمَاماً فَعَلَیْهِ أَنْ یَبْدَأَ بِتَعْلِیمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْلِیمِ غَیْرِهِ وَ لْیَکُنْ تَأْدِیبُهُ بِسِیرَتِهِ قَبْلَ تَأْدِیبِهِ بِلِسَانِهِ وَ مُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَ مُؤَدِّبُهَا أَحَقُّ بِالْإِجْلَالِ مِنْ مُعَلِّمِ النَّاسِ وَ مُؤَدِّبِهِمْ؛ آن‌کسی که خود را برای مردم پیشوا قرار می‌دهد، پیش از آن‌که به تعلیم دیگران بپردازد، باید به تعلیم خویش بپردازد و باید تأدیب عملی و رفتاری او بیش از تأدیب زبانی‌اش باشد. کسی که معلم و ادب کننده خویشتن است، به احترام سزاوارتر است از کسی که معلم و مربی مردم است.»
وسایل الشیعه، ج ۱۶، ص ۱۵۱.
