قران کریم می‌فرماید: «إِنَّ هَذَا الْقُرْآنَ يِهْدِي لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ وَيُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرًا كَبِيرًا؛ قطعا اين قرآن به [آيينى] كه خود پايدارتر است راه مىنمايد و به آن مؤمنانى كه كارهاى شايسته مىكنند مژده مىدهد كه پاداشى بزرگ برايشان خواهد بود.»[اسراء/۹]
قرآن، کتاب تربیت انسان است و تک تک آیات آن رمز تربیت است، کسی که خود را به آیات قران بسپارد و بر وزان آیات قرآن خود را تنظیم کند، به کمال الهی خویش خواهد رسید، چنانچه بخواهید بنایی را برای ساختمان درست و استوار بسازید باید از ابزارهای خاصی استفاده کنید. یک بنّا برای نظام کار خود از یک نخ بهره می‌گیرد. نخ را در ابتدا و انتهای دیوار نصب می‌کند و در امتداد آن آجرها را می‌چیند تا آجرها در یک ردیف باشد. از طرفی شمشه می‌کشد تا آجرهایی که برهم می‌چیند، درست قائمه و تراز و از کجی ایمن باشد.
ابزاری که انسان بر وزان آن وجود خود را می‌سازد، رهنمودهای خدای متعال است. قرآن سراسر رهنمود برای انسان است که او را به عمل و اعتقاد درست هدایت می‌کند.
این داستان را شنیده‌اید که حضرت فاطمه زهرا(سلام‌الله‌علیها) شب عروسی پیراهن نویی را که پدرشان به خیاط داده بود تا برای شب عروسی دخترشان بدوزند، به مستمندی بخشید. وقتی مستمند به در خانه آمد و تقاضای لباس کرد، ابتدا حضرت فاطمه زهرا(سلام‌الله‌علیها) خواستند همان لباس پیشینی که مصرف شده بود، به سائل ببخشند، امّا به یاد آیه شریفه‌ای افتاد که گویا از دو لب پدر شنیده بود:
«لَن تَنَالُواْ الْبِرَّ حَتَّى تُنفِقُواْ مِمَّا تُحِبُّونَ؛ هرگز به نيكوكارى نخواهيد رسيد تا از آنچه دوست داريد انفاق كنيد.»[آل عمران/۹۲] این زمزمه آسمانی و آوای پدر در قلب فاطمه تجدید شد و ایشان را فرا خواند که لباس نو را از تن بر کَنَد، لباس کهنه را بپوشد و لباس نو را در راه خدا انفاق کند. پاداش این انفاق همان لباس بهشتی بود که خداوند برای فاطمه به عنوان هدیه و پاداش فرستاد. این معنای تربیت قرآنی است.
