یکی از دلایل ترس از مرگ این است که انسان از عظمت، وفور، زیبایی و لذات بی‌نظیر جهان پس از مرگ بی‌خبر است. خیال می‌کند همین وضعیت و بهره‌های زندگی دنیوی‌اش، بهترین وضعیت برای اوست؛ طوری که اگر او را از این نعمت‌ها جدا کنند بدبخت خواهد شد! درحالی‌که اگر مؤمن بداند چه نعمت‌هایی در جهان پس از مرگ پیش روی اوست، خود را برای رسیدن به آن نعمت‌ها آماده کرده و مشتاق مرگ می‌شود.
از بهترین تمثیلات دراین‌باره، تشبیه مؤمن به جنین شکم مادر است.
غزالی در کتاب احیاءالعلوم از رسول خدا صلی‌الله علیه وآله روایت کرده که آن حضرت فرمودند:
«أن مثل المؤمن فی الدنیا کمثل الجنین فی بطن أمه إذا خرج من بطنها بکى على مخرجه حتى إذا رأى الضوء و وضع لم یحب أن یرجع إلى مکانه»1
همانا مثل مؤمن در این دنیا حکایت جنین در رحم مادرش است که وقتی از آن خارج می‌شود به خاطر بیرون آمدن از بطن مادر گریه می‌کند؛ ولی وقتی به بیرون آمده و نور بیرون را مشاهده کرد، دیگر دوست ندارد که به شکم مادرش برگردد.
غزالی بعد از نقل این روایت می‌گوید:
مؤمن نیز مانند آن جنین است؛ زیرا از مرگ برایش هراسناک و اندوه‌بار است؛ ولی بعد از مرگ وقتی به محضر پروردگارش وارد شد، دیگر دوست ندارد که به دنیا برگردد؛ همانند نوزادی که دوست ندارد به شکم مادر برگردد.2
پی‌نوشت:
1. إحیاء علوم الدین، ابو حامد غزالی، ج 4، ص 497
2. همان مدرک
