«فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ (۱۵) وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ (۱۶) كَلَّا بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ (۱۷) وَ لا تَحَاضُّونَ عَلى طَعامِ الْمِسْكِينِ (۱۸) وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلًا لَمًّا (۱۹) وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا» (فجر/۲۰)
«أَكْلًا لَمًّا» يعنى يكجا خوردن، بدون دقت در اين كه حلال است يا حرام و آيا مال ديگران به آن اضافه شده يا نه.
رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: من و هر كسى كه يتيمى را تحت تكفّل خود قرار دهد، در بهشت در كنار هم هستيم.
يكى از سنّت‌ها و برنامه‌هاى قطعى خداوند، آزمايش مردم است؛ البته نه براى شناختن، بلكه براى ظهور خصلت‌ها و بروز تلاش‌ها تا بر اساس آن اجر و پاداش دهد.
آزمايش‌هاى الهى گوناگون است، گاهى با رفاه و ثروت و گاهى با تنگدستى و مشكلات. ولى انسان عجول كه از دلیل آزمايش الهى و اهداف آن غافل است، دست به قضاوت‌ها و تفسيرهاى غلط زده و از خداوند گلايه مى‌كند. پس این آزمايش ها، وسيله تربيت و رشد انسان هستند.
نه فقر نشانه اهانت است و نه دارايى نشانه كرامت؛ بلكه هر دو وسيله آزمايش است. و گاهی آزمایش با دارایی سخت تر از فقر است.
مهمتر از جسم يتيم روح اوست كه بايد گرامى داشته شود. كمبودهاى روحى را با احترام و محبت جبران كنيد. (اولين انتظار يتيمان احترام به شخصيّت آنان است)
علاقه عادی به مال، فطرى است، آنچه ناپسند است، علاقه شديد است. این که انسان نتواند مالش را از خودش جدا کند و صدقه بدهد.
در درآمدهاى خود دقت كنيد؛ هر نانى مصرف كردنى نيست. باید در کسب حلال دقت شود.
