نقل است امام رضا علیه السلام به برگزاری مجالس روضه جدّ بزرگوارش اباعبدالله علیه السلام اهتمام ویژه نشان می داد. به شعرایی که در رثای حسین شعر می سرودند، هدیه ای می داد و تشویقشان میکرد .
از زائران کربلا حمایت مالی می نمود تا زیارت حرم مطهر سیدالشهداء رونق بگیرد و ... نقل است شیعه ای به آقا عرض کرد: ما همه شما ائمه را دوست داریم و مریدتان هستیم اما نسبت به حسین علیه السلام جور دیگری هستیم و حسّ دیگری داریم. امام لبخندی زد و فرمود: ما هم نسبت به ایشان حسّ دیگری داریم.
در کاظمین جوانی عراقی را دیدم که طلبه نجف بود و ساکن کربلا. دست و پا شکسته فارسی را بلد بود
و من هم دست و پا شکسته عربی را تلفظ میکردم.
در حیاط حرم وضو می گرفتیم. فهمید ایرانی ام و طلبه، خوشحال شد. زیر گلویش را نشان داد که باد کرده بود. بیماری داشت و رنج می برد. عاجزانه التماس کرد اگر مشهد رفتی، برای سلامتی من دعا کن.
گفتم: شما که به ائمه دسترسی داری، کربلا رفتی همانجا دعا کن و ...
با حالتی ملتمسانه گفت: نه، شفا، مشهد! امام رضا ...
حرفش تلنگری شد که بیشتر روی این موضوع دقت کنم. راست می گفت. بعدها خیلی از شیعیان عراقی و هندی و آذربایجانی و ... را دیدم که به همه ائمه به خصوص حسین بن علی علیه السلام عشق می ورزند؛ اما شفا را از امام رضا می خواهند.
گویا ائمه هم خواستند ارادت و محبت علی بن موسی الرضا به جدّ شهیدش را اینگونه جبران کنند. حالا دارالشفای غریب خراسان، مأمن و ملجأ دلسوختگان و دلدادگان و ملتمسین دعا و بیماران روحی و
جسمی اعم از شیعه و سنی و ارمنی و ... از سراسر جهان شده و حسابی رونق گرفته است.
