مومنین در منطق اسلام قلوبی به هم پیوسته دارند و همگی اعضای یک پیکره واحد محسوب می شوند. اسلام عزیز قرار جانها را در قرار گرفتن در کنار هم دانسته است و با ایجاد صفا و برادری بین مردان و زنان مومن، آنها را در مسیر ساختن جامعه ای مملو از تکامل قرار داده است.
پیامبر اسلام (ص) به این مهم توجه ویژه ای داشتند و برای فراهم ساختن بهتر این برادری اقدام به برقراری «عقد اخوت» در بین مسمانان صدر اسلام نمودند و خود برای هر یک از اصحاب خویش فرد مناسبی را به عنوان برادر برگزیدند. در این میان برای امام علی (ع) برادری غیر از خویش برنگزیدند و بین خود و هیچ کس دیگری غیر از امام علی (ع) عقد اخوت برقرار ننمودند. علامه امینی در کتاب شریف «الغدیر» این واقعه مهم را از بیش از 50 منبع از منابع اهل سنت نقل می کند. آری پیامبر مهربانی (ص) هیچ کس جز امام علی (ع) را شایسته برادری ندانستند و مکرر او را با عبارت «برادرم» مورد خطاب قرار داد تا همگان منزلت علی (ع) را در کنار حضرت رسول (ص) درک کنند. در خطبه شریف غدیر نیز به صورت مکرر شاهد «برادر خواندن» امام علی (ع) هستیم.
ر.ک: حجرات: 10.
الغدیر، ج۳، ص۱۶۲-۱۸۰.
الاحتجاح علی اهل اللجاج، ج1، ص 55- 67.
