طبق آیات 88 تا 90 سوره آل عمران که می فرماید:
"خَالِدِينَ فِيهَا لاَ يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلاَ هُمْ يُنظَرُونَ" و "إِلاَّ الَّذِينَ تَابُواْ مِن بَعْدِ ذَلِكَ وَأَصْلَحُواْ فَإِنَّ الله غَفُورٌ رَّحِيمٌ" و "اِنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ بَعْدَ إِيمَانِهِمْ ثُمَّ ازْدَادُواْ كُفْرًا لَّن تُقْبَلَ تَوْبَتُهُمْ وَأُوْلَئِكَ هُمُ الضَّآلُّون"
"در آن [لعنت] جاودانه بمانند نه عذاب از ايشان كاسته گردد و نه مهلت يابند" "مگر كسانى كه پس از آن توبه كردند و درستکارى [پيشه] نمودند كه خداوند آمرزنده مهربان است" "كسانى كه پس از ايمان خود كافر شدند سپس بر كفر [خود] افزودند هرگز توبه آنان پذيرفته نخواهد شد و آنان خود گمراهانند"
خداوند كافران را به خاطر كفرشان مورد عذاب قرار مي دهد، اما راه بازگشتي براي آنان قرار داده است و آن همان توبه است يعني انسان امكان بازگشت از كفر را دارد تا در نتيجه آن از عذاب الهي رهايي يابد، اما كسي كه ايمان داشته باشد و بعد از آن كافر شود امكان توبه و بازگشت او وجود ندارد و گمراهان حقيقي همين دسته اند.
توبه نشان دهنده لطف و رحمت خداوند مي باشد كه اين لطف بالخصوص شامل حال كافران نيز مي گردد، مسئله ديگري كه در اين آيه نمود پيدا كرده، اين است كه خداوند از مؤمنين توقع بيشتري دارد زيرا راه توبه را براي كافران باز گذاشته است اما از مؤمن انتظار كفر را ندارد كه راه بازگشت را براي او مهيا كند پس مؤمنين بايد دقت داشته باشند كه رفتار آنها برازنده يك شخص مؤمن باشد، زيرا خداوند از او چنين انتظاري را دارد.
در اينجا اين نوشته را با حديثي از اميرالمؤمنين به اتمام مي بريم كه مي فرمايند:همانا پشیمانی از گناه، انسان را به دست کشیدن از آن وا میدارد.
اصول کافی جلد 4 صفحه 159
