حضرت علي (ع)در نامه خود به ابن عباس مي فرمايد: ". . . خوشحالي تو از چيزي باشد كه در آخرت براي تو مفيد است و‌اندوه تو براي از دست دادن چيزي از آخرت باشد. ...بر آنچه ازدنيا از دست ميدهي زاري كنان تأسف مخور . . . و همت خويش را به دنياي پس از مرگ و اگذار."(نامه 22 ) ايشان درنامه 66 نيز بر اين موضوع تأكيد كرده اند، فردي كه چنين نگرشي دارد براي انجام دادن یا خود داری از انجام آنچه در اختيار و كنترل اوست و سرنوشت جاودانه او را تعیین می کند، تلاش می نماید و به خاطر آن شاد یا اندوهگین می شود و مسائل زود گذر و كم اهميت و يا مسائلي كه در اراده او نيست او را آشفته نمی سازد، چنين فردي زندگي دنيا را پوچ و بي ارزش تلقي نمي كند، بلكه آن را داراي هدفي والا مي داند و مي كوشد از لحظه لحظه هاي زندگي خود براي كسب رضاي الهي استفاده كند. به گفته حضرت علی کسی که از مرگ عبرت می گیرد کارهای نیک انجام می دهد و توبه کرده و به سوی خدا برمی گردد(خطبه 28 ). طبيعي است كه چنين فردي در مقايسه با ساير افراد شادتر خواهد بود
