دعا در فرهنگ اسلامى از مهم‌ترین عبادات است؛ تا آن‌جا که خداوند در قرآن مجید پس از امر به دعا و وعده استجابت «وَقالَ رَبُّکُمُ ادْعُونى أَسْتَجِبْ لَکُم» مى‌افزاید: کسانى که در برابر این رابطه نزدیک خلق و خالق تکبر مى‌ورزند به زودى با ذلت وارد دوزخ مى‌شوند: «اِنَّ الَّذینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتى سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرینَ». و در جایى دیگر از قرآن مجید مى‌فرماید: «قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّى لَوْلادُعاؤُکُم»؛ (بگو: پروردگارم براى شما ارزشى قائل نیست اگر دعاى شما نباشد).
ما در هر مقام و جایگاهی و حتی تحت هرگونه شرایط مادی نیازمند پروردگار خویش هستیم. خداوند متعال در این باره می‌فرماید: «یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَی اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ»؛ ای مردم شما به خدا نیازمندید، و خداست که بی نیاز ستوده است، لذا باید همواره خواسته‌های خودرا تنها از او بخواهیم و بر این باور باشیم که طبق این آیه شریفه که فرمود: « وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ »؛ هر وقت بندگانم از من سؤال کنند همانا من نزدیک آنها هستم، او در کنار ماست و چنان به ما نزدیک است که فرمود:«وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ»، و ما به او (انسان) از رگ گردنش نزدیکتر هستیم، پس تنها او را صدا بزنیم و اجابت دعا را با مصلحت الهی گره بزنیم که کسی جز خالق، مصلحت مخلوقش را نمی خواهد.
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) می‌فرماید: «الا ادلکم علی سلاح ینجیکم عن عدوکم» آیا می‌خواهید به شما سلاح بسیار برنده و مؤثری که شما را از شر دشمنانتان نجات می‌دهد، «و یدر رزقکم» و روزی شما را وسیع می‌کند نشان دهم؟ «قالوا نعم» عرض کردند: چه چیزی بهتر از این. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) فرمودند: «قال تدعون باللیل و النهار» شب و روز دعا کنید. و سپس فرمودند: «فان سلاح المومن الدعاء».[1]
1. شیخ صدوق، محمد بن علی، ثواب الاعمال، ص۲۶.
