بسم الله الرحمن الرحیم
اعتقاد و عشق به توحید و حقیقتی متعالی که در ذات، صفات، و افعال یگانه است، روح و حیات ایمان است امیر المومنین (علیه السلام) فرمود التوحید حیاه النفس1 ؛ که جایگاه اصلی آن، عقل و قلب و دل آدمی است امام صادق (علیه السلام) فرمود: قلب المومن عرش الرحمن2؛ یا فرمود القلب حرم الله و لا تسکن فی حرم الله غیر الله3 ؛ که البته این حقیقت که امری پنهان در نهاد انسان و تنها او خود بر آن واقف است و از دید دیگران مخفی، خود را با عبودیت و سلوک مومنانه و موحدانه نشان می دهد (قل ان کنتم تحبون الله فاتبعونی). چرا که انسان در اعمال و رفتار و سلوک فردی و اجتماعی خود بر اساس معرفت و عقیده، اعمال و رفتار اختیاری خود را انجام می دهد و نوع و اعمال انسان تا حد زیادی حکایت از چگونگی احوال درون و باطن او می کند، از سوی دیگر، هم این اعتقاد و هم عبودیت دارای مراتب است (تلک الرسل فضلنا بعضهم علی بعض منهم من کلم الله و رفع بعضهم درجات 253 بقره؛ یرفع الله الذین امنوا منهم و الذین اوتوا العلم درجات؛ مجادله 11، لذا هرچه اعتقاد و عشق به حقیقت توحید عمیق تر و کامل تر باشد، عبودیت و تسلیم عمیق تر و کاملتر خواهد بود و ظهور و بروز بیشتر و روشنتری در حیات انسانی (فردی، اجتماعی) انسان خواهد داشت.
منابع و ماخذ:------------------------------------------
1- غررالحکم ص 37 حدیث 593)
2- مرات العقول ج12 ص 230)
3- جامع الاخبار ص185)
