همین که ما اینجا کَر نمی شویم جای شکرش باقیست! آخر می دانید انقدر سر و صدا و همهمه و داد و بیداد زیاد است که اصلا انگار صدا به صدا نمی رسد، یا باید شاخ باشید و یا نوچه! اصولا از این دو حالت خارج نیست ... یا باید دیده بشوید و یا فقط بیننده باشید ... فضای مجازی همین است که هست، راه پس و پیش هم ندارد.
اصلا انگار که باید اینطور باشد یا شاید هم میخواهند که اینطور باشد ...
هر کس صدای هرکس را دوست داشته باشد با همان همنوا می شود و این یعنی عملا فریاد ها زیاد و لیدر ها محدود هستند. البته گاهی هم دیده شده که افرادی با صدایی ضعیف گوشه ای برای خودشان می خوانند برای دل خودشان! اما قطعا کسی حسابشان هم نمی کند.
شاید گاهی هم کسی خسته شود و استراحتی بکند و طرف دیگرش که تا الان آرام آرام زمزمه می کرد، صدایش را بالا ببرد و فریاد بزند و مریدان و همسرایان خودش را در این شلوغی ها پیدا کند ...
اما، خاصیت فضای شلوغ و پر همهمه چیست؟! بلی دقیقا! همه چیز گم می شود و صدای کسی به کسی نمی رسد، اینجاست که خیلی چیز ها گم می شود، تمرکز ها پاره می شود و رشته افکار نابود! اینجاست که کسانی که به هر دلیلی صدایشان بلند تر است، برنده اند! حرف خودشان را می زنند و آهنگ خودشان را می خوانند و بقیه یک صدا فقط فریاد می زنند و همراهی می کنند ...
اینجا که تصور کردید شاید در نگاه اول خیلی بیگانه به نظر برسد اما، باور کنید نه! همین فضای مجازی خودمان است، آدم ها فریاد می زنند و همهمه می کنند، میبینند و میخوانند و چند لحظه بعد فراموش می کنند، توییت می زنند، پست می نویسند، انتقاد می کنند اما در نهایت شلوغی و جمع هوادار با صدای بلند تر است!
اینجا جاییست که قدرت تفکر از بسیاری از انسان ها گرفته می شود و فقط فکر می کنند که کاش صدای ما هم بلند تر بود، کاش ما هم شاخی برای خودمان بودیم!
آدم ها، اینجا می بینند، اما لحظه ای و آنی، و قدرت فکر کردن ندارند چراکه لحظه ای بعد صدایی بلند تر و خوش نوا تر به گوششان می رسد و مفهوم و پیام صدای قبلی زیر خروارها پیام جدید مدفون می شود.
اینجا فضای مجازیست، جایی که اگر کسی درست از آن استفاده کند و افکار خود را به دست هر صدایی نسپارد موفق خواهد بود و آنهایی که فقط هیاهو و همهمه را دوست دارند شاید هیچ وقت به هیچ جایی نرسند ...
در نهایت این ماییم، خودِ خودِ ما، که مشخص می کنیم در این فضا چه باشیم و چه جایگاهی داشته باشیم ...
