وقتی دین و مذهب ما آئین منطق است،
وقتی پیشوایان ما والاترین معارف که مطابق عقل و فطرت است را با شیواترین کلمات بیان کردهاند،
دیگر چه جای دشنام و ناسزا گفتن؟!
ناسزا گفتن به معتقدات طرف مقابل، نهتنها او را به راه راست هدایت نمیکند، بلکه شاید او را بر اعتقادات اشتباهش پافشار کند و باعث شود که او نیز به اعتقادات صحیح ما توهین نماید:
«وَ لا تَسُبُّوا الَّذینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ» (سوره انعام، آیه 108)
هیچگاه بتها و معبودهاى مشرکان را دشنام ندهید؛ زیرا این عمل سبب مىشود که آنان نیز نسبت به ساحت قدس خداوند همین کار را از روى ظلم و ستم و جهل و نادانى انجام دهند.