در صدر اسلام که هنوز صوفیه بصورت تشکیلاتی شکل نگرفته بود و صوفیان بصورت رسمی فعالیت خود را شروع نکرده بودند، پیامبر اسلام حضرت محمد(صلی الله علیه و آله) امت اسلامی را از خطر صوفیان آگاه کرده و درباره صوفیه فرمودند: «لاتقوم الساعه علی امتی حتی یقوم قوم من امتی اسمهم الصوفیه لیسوا منی و انهم یحلقون للذکر و یرفعون اصواتهم یظنون انهم علی طریقتی بل هم اضل من الکفار و هم اهل النار لهم شهیق الحمار.[1]
روز قیامت بر امتم بر پا نشود تا آنکه قومی از امت من به نام صوفیه برخیزند. آنها از من نیستند و بهره‌ای از دین ندارند و آنها برای ذکر دور هم حلقه می‌زنند و صداهای خود را بلند می‌کنند به گمان اینکه بر طریقت و راه من هستند؛ در حالی که آنان از کافران نیز گمراه‌تر و اهل آتش‌اند و صدایی دارند مانند عرعر الاغ.»[1]
در حدیث ذکر شده، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) صوفیان را بواسطه کارهایی که انجام می‌دهند از امت خود نمی‌داند و آنها را به خاطر گمراهی‌شان اهل آتش خوانده است. بنابراین صوفیه به جهت اعمال خلاف شرعی که انجام می‌دهند مورد مذمت رسول خدا (صلی الله علیه و آله واقع شده‌اند.
پی‌نوشت:
[1].محدث قمی، سفینه البحار، فرهانی، تهران، ج 2، ص 58؛ علامه خویی، شرح نهج البلاغه، ج 14، ص 3
