حریص و طماع
در زمان حکومت پهلوی ثروت اندوزی یکی از کار های مهم درباریان بود. در کمتر جلسه و میهمانی پیش می آمد که حرص و طمع این خانواده مشخص نشود؛ حتی کار به جایی کشیده می شد که بین خودشان خصومت ایجاد می شد و کار به پادرمیانی نخست وزیر می کشید. چطور می شود چنین خانواده تجمل گرا، عشقه قدرت و ثروت و مال دوستی به فکر مردم فقیر و تنگ دست آن زمان ایران باشند؟
مردم ایران از اوضاع و از این به تاراج بردن خاندان پهلوی بسیار ناراضی بودند، و این درحالی است که این خاندان بی آنکه کمترین توجهی به این نارضایتی داشته باشند، از کنار آن رد می شدند و به چپاول خود ادامه می دادند؛ زیرا آنها خود را صاحب ایران می دانستند.[1]
[1] پس از سقوط، ص99
