در نزد شیعیان، معصومان جایگاه ویژه‌ای را دارا هستند، که در این میان، حضرت زهرا(سلام الله علیها) از جایگاه بسیار خاصی برخوردار است. حضرت زهرا(سلام الله علیها) به مثابه مادر تمام ائمه، همچون نوری در بین ایشان درخشیده، به گونه‌ای که معصومین از پرتوی نور وی بهره‌مند شده‌اند.
حضرت زهرا(سلام الله علیها)، علی رغم این‌که از دل تمام شیعیان، غم می‌رباید، اما دل او، پر از غم و اندوه است. حضرت رسول(صلی الله علیه و آله) در پیشگویی خود، پرده از ظلمی که قرار است به حضرت زهرا(سلام الله علیها) وارد شود، برمی‌دارد. ایشان می‌فرماید: «گویا می‌بینم که پس از من به دخترم زهرا، ظلم می‌شود و او ندا می‌دهد! پدر من، پدر من!؛ و کسی از امت من به وی کمک نمی‌کند».[1] شیخ صدوق نیز در روایتی نقل می‌کند که حضرت زهرا(سلام الله علیها) در حال وارد شدن به محشر، از خداوند می‌خواهد که میان او و کسانی که به او ظلم کرده‌اند، داوری کند.[2]
شاید در ذهن خواننده عزیز این سوال پیش آمده باشد که چه کسی به حضرت زهرا(سلام الله علیها) ظلم کرده است و حضرت زهرا از چه کسی شکایت دارد؟ در پاسخ به این سوال، کلینی می‌نویسد: «ابو هاشم مي‌گويد: هنگامي‌كه علي(عليه السلام) توسط آنان از خانه بيرون شد، فاطمه سلام الله عليها بيرون آمد. ... فرمود: اي ابو بكر تو را به ما چه كار؟ آيا مي‌خواهي فرزندانم را يتيم كني، و مرا بيوه سازي؟ به خدا سوگند اگر گناه نبود، موهايم را پريشان مي‌كردم و به سوي پروردگارم فرياد مي‌زدم».[3] کلینی در جایی دیگر می‌نویسد: «امام باقر و امام صادق(عليهم السلام) فرموده اند: هنگامي‌كه براي فاطمه(سلام الله عليها) آن امر پيشامد كرد، گريبان عمر را گرفت و او را به سوي خود كشيد، سپس فرمود: آگاه باش، سوگند به خدا اي پسر خطاب! من دوست ندارم بلا، دامن بي‌گناهان را بگيرد و اگر جز اين برايم مهم نبود، مي‌دانستي كه خدا را سوگند مي‌دادم، سپس مي‌ديدي كه خدا دعاي مرا به زودي اجابت مي‌كرد».[4]
پی‌نوشت:
[1] «كَأَنِّي بِفَاطِمَةَ ابْنَتِي وَ قَدْ ظُلِمَتْ بَعْدِي وَ هِيَ تُنَادِي يَا أَبَتَاهْ، يَا أَبَتَاهْ فَلَا يُعِينُهَا أَحَدٌ مِنْ أُمَّتِي». طوسی، محمد بن حسن، امالی، ص188.
[2] «وَ تَقُولُ إِلَهِي وَ سَيِّدِي احْكُمْ بَيْنِي وَ بَيْنَ مَنْ ظَلَمَنِي». صدوق، محمد بن علی، امالی، ص69.
[3] «فَقَالَتْ مَا لِي وَ مَا لَكَ يَا أَبَا بَكْرٍ تُرِيدُ أَنْ تُؤْتِمَ ابْنَيَّ وَ تُرْمِلَنِي مِنْ زَوْجِي وَ اللَّهِ لَوْ لَا أَنْ تَكُونَ سَيِّئَةٌ لَنَشَرْتُ شَعْرِي وَ لَصَرَخْتُ إِلَى رَبِّي». کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج8، ص238.
[4] «لَمَّا أَنْ كَانَ مِنْ أَمْرِهِمْ مَا كَانَ أَخَذَتْ بِتَلَابِيبِ عُمَرَ فَجَذَبَتْهُ إِلَيْهَا ثُمَّ قَالَتْأَمَا وَ اللَّهِ يَا ابْنَ الْخَطَّابِ لَوْ لَا أَنِّي أَكْرَهُ أَنْ يُصِيبَ الْبَلَاءُ مَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ لَعَلِمْتَ أَنِّي سَأُقْسِمُ عَلَى اللَّهِ ثُمَّ أَجِدُهُ سَرِيعَ الْإِجَابَةِ». کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج1، ص460.
برگرفته از مقاله مصائب حضرت فاطمه(سلام الله علیها) در منابع امامیه، کد مطلب: 8698. تاریخ انتشار: 10 اسفند
