خواندن بدون توجّه و بدون تفكّر و حتّي با تفكّر ادعيه و قرآن كريم ناپسند نيست و مي‌تواند مقدمه‌اي براي اتفاقات بهتر باشد، امّا جمع كردن حواس و در ادامه آن توجّه قلبي براي رسيدن به صداقت باطني و هماهنگ شدن با حقايقي كه در پشت الفاظ و متون معنوي دين در جريان است هم اتفاقي نيست كه بشود آنرا ناديده گرفت و از آن سخن به ميان نياورد.
مثلاً ما به صورت روزانه در هر نمازي جمله«ايّاك نعبد و ايّاك نستعين» را تكرار مي‌كنيم و اين در حالي است كه ما در زندگي نسبت به حقايقي كه در پشت اين جمله در جريان است و ما بايد روحمان را براي فهم و درك آن تربيت كنيم غافل و بي‌تفاوت هستيم.
امام صادق(عليه‌السلام)
«فَانْظُرْ كَيْفَ تَقْرَأُ كِتابَ رَبِّكَ وَمَنْشُورَ وِلايَتِكَ وَكَيْفَ تُجيبُ اَوامِرَهُ وَنَواهِيَهُ وَكَيْفَ تَمْتَثِلُ حُدوُدَهُ... فَرَتِّلْهُ تَرتْيلاً وَقِفْ عِنْدَ وَعْدِهِ وَ وَعيدِهِ وَ تَفَكَّرْ في اَمْثالِهِ وَ مَواعِظِهِ وَ احْذَرْ اَنْ تَقَعَ مِنْ اِقامَتِكَ حُرُوفَهُ في اِضاعَةِ حُدُودِهِ»(1)
«نيك بنگر كه كتاب پروردگارت و منشور ولايتت را چگونه مي خواني؟ و فرمان ها و نهي هاي آن را چگونه پاسخ مي دهي و حدّ و حدود آن را چگونه اطاعت مي كني؟... پس قرآن را با درنگ و ترتيل بخوان، كنار وعده ها و وعيدهايش درنگ و تأمّل كن، در مَثَل ها و پندهايش بينديش، مبادا با برپايي حروف و قرائت، در تباه ساختن حدود و محتوا بيفتي»
پاورقي
1-بحارالانوار، ج 82 ، ص 44
