حمله به اربیل، توسعه در سقز
«پونزده سال پیش از کرمانشاه اومدم قم. تو این مدت، قم زیر و رو شده، ولی کرمانشاه تکون نخورده.» این‌ها را دوست کرمانشاهی‌ام گفت. وقتی داشتیم با هم درباره حمله موشکی سپاه به گروهک‌های تجزیه‌طلب در کردستان عراق حرف می‌زدیم. می‌گفت محرومیت نقش مهمی در افزایش عضوگیری گروهک‌ها بازی می‌کند. در این باره نکات زیر خواندنی است:
۱. حملات پهپادی و موشکی به دشمنان مستقر در کردستان عراق لازم است، ولی کافی نه. لازم است؛ چون سران آن طرف باید بفهمند ایران، بی‌صاحب نیست که هر کسی بیاید و هر غلطی بکند و برود. کافی نیست؛ چون تا به علت‌ها نپردازیم معلول‌ها اصلاح نمی‌شوند. استان‌های کردنشین ایران (کردستان و کرمانشاه و ایلام) ظرفیت‌های کم‌نظیر طبیعی و تاریخی دارند. به گونه‌ای که فقط از راه گردشگری – و بدون توجه به معادن - می‌شود چرخ معیشت کُرد‌های ایران را چرخاند، در حالی که وقتی به این استان‌ها می‌روید و زندگی مردم را از نزدیک تماشا می‌کنید عنکبوت بدقواره فقر را می‌بینید که در شهر و روستا تار ناامیدی زده.
این محرومیت‌ها مثل کارخانه‌ای است که جوان ناراضی تولید می‌کند و به مسلخ تروریسم می‌فرستد و احتمالا چند وقت بعد هم جنازه‌اش را برای خانواده‌اش پس می‌فرستد. تا محرومیت و بیکاری هست زمینه عضوگیری تجزیه‌طلب‌های مسلح باقی است. سرمایه‌گذاری سنگین و محرومیت‌زدایی، حس فراموش‌شدگی را از کرد‌ها می‌گیرد و دل‌شان را به کشور امیدوار می‌کند. پس کنار شلیک موشک به اربیل باید به سقز و سنندج و مریوان رسید و الا چند سال بعد آش همین آش و کاسه همین کاسه است.
۲. کرد‌های ایران به وفا معروفند؛ خوبی‌ها را فراموش نمی‌کنند. چه بهتر که خود نظام داوطلبانه و به عنوان حقوق مسلم‌شان بهشان برسد تا عده‌ای در آن سوی مرز توهم نزنند که "عجب! پس تفنگ برداریم، این‌ها کوتاه میان. " خیر کاک جان! داعش از شما گردن‌کلفت‌تر بود. ما اگر از سبیل بلند و گردن کلفت و خشونت می‌ترسیدیم، کله داعش را آن‌گونه به سقف عراق و سوریه نمی‌کوبیدیم. این باج نیست. حق هموطنهای کرد است. حق که سهل است، پایش بیفتد برای هم جان می‌دهیم.
۳. هم‌زمان با رسیدگی، باید کار مهم دیگری هم کرد: کار رسانه‌ای خوب - که البته از عهده صداوسیمای موفق و ملی‌مان خارج است! - باید به هموطنهای کرد فهماند جدایی از میهن و رفتن به دامن بارزانی‌ها و طالبانی‌ها بلیط یک‌طرفه خوشبختی نیست. می‌گویند «موز را قوتی اگر می‌بود، کمر خویش راست می‌فرمود» واقعا امروز کرد‌های عراق از عملکرد بارزانی و رفقایش راضی‌اند؟ فقر و فساد میان‌شان نیست؟ ثروت، عادلانه توزیع می‌شود؟ مردم مرفه‌اند؟ کیفیت زندگی‌شان بالاست؟ از کجا معلوم جدایی از ایران و رفتن به آغوش کردستان عراق، درآمدن از چاله و افتادن به ته چاه نباشد؟ گذشته از این، قدرت نظامی و اقتدار حکومت مرکزی ایران به گونه‌ای است که احتمال موفقیت جدایی‌طلبی را به صفر می‌رساند. این بوی کباب استقلال نیست؛ دارند خر داغ می‌کنند!
