وضع مالیش بد نیست؛ با چند ساعت کار کردن احتیاجاتش را برطرف می‌کند؛ ولی به این قانع نیست؛ از صبح تا شب کار می‌کند؛ ولی به چه قیمتی؟!
با این اشتغال فراوان و خستگی ناشی از آن، دیگر حال و حوصله‌ای برای نماز، عبادت و وقت گذاشتن برای خودش ندارد.
همان‌طور که جسم به خوراک و رفاه نیاز دارد، روح نیز احتیاجاتی دارد که انسان نباید از آن غافل شود. خدا از انسان می‌خواهد که هم به جسم و هم به روحش هر دو را باهم رسیدگی نماید:
«وَ لا تَنْسَ نَصیبَکَ مِنَ الدُّنْیا»[1]
سهم خود را از دنیا فراموش مکن.[2]
طمع برای جمع‌کردن بیش از نیاز مال دنیا، درواقع حمالی برای دیگران است! حمالی برای جمع‌آوری مال دنیا برای بعد از خودش، به قیمت فراموش کردن روح و نیازهای واقعی‌اش؛ همچنان که از امیرالمؤمنین علیه‌السلام روایت‌شده که فرمودند:
«یَا ابْنَ آدَمَ مَا کَسَبْتَ فَوْقَ قُوتِکَ فَأَنْتَ فِیهِ خَازِنٌ لِغَیْرِک»
اى پسر آدم آنچه زیاده از قوت و روزى خویش (دارائى) به دست آوردى تو در آن براى دیگرى (وارث یا غیر او) خزینه‌دار هستى (که به او واگذار نمائى و سودى براى تو نخواهد داشت).[3]
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[1] سوره قصص، آیه 77
[2] برای مطالعۀ بیشتر مراجعه شود به: تفسیر نمونه، ج16، ص 156؛ المیزان فی تفسیر القرآن، ج16، ص: 76
[3] نهج البلاغة (نسخه صبحی صالح)، حکمت 192؛ ترجمه و شرح نهج البلاغة (فیض الإسلام)، ج6، ص 1175
