تحفه هند
(گزیده خاطرات سفر به هندوستان - شهریور 97)
سخنرانی در دانشگاه - 2
هم چنان که انتظار می‌رفت بسیار مسلط و بدون اشتباه. اما متاسفانه سطح سواد مخاطب، به آن اندازه که گمان می‌کردیم، نبود. ما خود را برای یک جمعیت چند صد نفره مسلط به انگلیسی آماده کرده بودیم اما جمعیت حدودا 50 نفر و بیشترشان مسلط به اُردو بودند! بعد از سخنرانی ایشان، دکتر عبدالرحمان پشت تریبون آمد و خلاصه‌ای ازمطالب را به زبان اردو بیان کرد. نفر دوم ابراهیم بود که درباره «مبانی حقوق بشر در اسلام» صحبت کرد. سومی من، چهارمی عارف با موضوع «آزادی و محدودیت‌های آن در اسلام و تفکر غرب» پنجم روح الله با موضوع «دین و تکنولوژی»، ششم احمد درباره «تبیین دیدگاه متکلمان در باب حدوث و قدم عالم» و نفر آخر هم مهدی بود که درباره «وجود خدا، سیر آفاقی و انفسی» صحبت کرد. انصافا موضوعات، همه تخصصی و کار شده بود اما سطح علمی مخاطب، در حدی بود که اگر به عقب برگردم درباره «فواید نظافت در اسلام»، «جایگاه مسواک در سلامت دهان و دندان »، «نقش پرخوری در چاقی شکمی» و «ضرورت احترام به پدر و مادر» صحبت می‌کنم. در آخر هم آقای پاک نژاد، میکروفون را دست گرفت و گزارشی از وضعیت علوم اسلامی و انسانی در حوزه‌های علمیه ایران ارائه کرد؛ گزارشی که به علت همراهی‌اش با چاشنی شوخ‌طبعی و تکنیک‌های کلاس‌داری مورد استقبال مخاطبان قرار گرفت و خستگی یک جلسه سنگین را از تنشان بیرون کرد. در گفتگوی خصوصی با دکتر انجم، رئیس دانشکده و دکتر عبدالرحمان مجری مراسم، آنها که هر دو سنی بودند از محبت‌شان به اهل بیت گفتند و از وجود چند استاد وهابی در دانشکده خبر دادند که البته جای نگرانی داشت. زیرا با توجه به سطح فکری پایین دانشجویان، خطر افراطی‌گری مذهبی تهدیدشان می‌کند و چه بسا در سال‌های آینده شاهد ابو راجو و امّ آیشواریای انتحاری باشیم!
فارغ از شوخی، سطح علمی هندوستان اگر چه در دانش هایی مانند IT، داروسازی، کشاورزی و صنایع نظامی بالاست و هر سال درآمدهای میلیارد دلاری از این راه به دست می‌آورد اما در علوم انسانی، فلسفه و الاهیات حرفی برای گفتن ندارد. به جرات می‌گویم همین حوزه‌های علمیه و دانشگاه‌های ما با تمام مشکلات و عقب‌ماندگی هایشان، فرسنگ‌ها از هندوستان جلوترند.
بعد از سخنرانی در دانشگاه، با ریکشا به سمت مدرسه بازگشتیم. تصورش هم خنده‌دار است افرادی که پشت تریبون، استادان و پروفسورهای حوزه و دانشگاه ایران معرفی شدند، سوار بر ریکشا و به صورت سه ترکه و بلکه چهار ترکه به محل استقرار بازگشتند!
