می دانیم که وقتی عذاب الهی بر قوم حضرت نوح (علیه السلام) نازل شد، بنابر تعبیر قرآن از زمین آب می جوشید و از آسمان باران می بارید به گونه ای که همه جا را آب فرا گرفت و تنها محل امن کشتی بود و فقط ساکنان آن از عذاب نجات یافتند.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) دریای پرتلاطم و پرفتنه روزگار پس از زمان خویش را به خوبی می دیدند و می دانستند که با رحلت ایشان، فتنه ها از هر طرف بر اسلام و مسلمانان وارد می شود. از این رو، با معرفی اهل بیت خویش به مردم فهماندند کسانی که همراه اهل بیت باشند نجات یافته اند و کسانی که از آنان فاصله بگیرند در گرداب گمراهی نابود می شوند. و این حدیث چه زیبا حدیث دیگر پیامبر را شرح می دهد که فرمود: پس از من امتم ۷۳ فرقه می شوند و تنها یک گروه اهل نجات و بقیه در ضلالت خواهند بود.
این حدیث ضمن آن که تمسک به اهل بیت را تنها راه نجات می داند و چنگ زدن به هر وسیله دیگر را بی فایده برمی شمرد مانند داستان نوح که خداوند می فرماید: نوح فرزندش را که در گوشه ای ایستاده بود صدا زد: «پسرم، همراه ما سوار شو و با کافران مباش».
گفت: «بزودی به کوهی پناه می برم که مرا از آب حفظ کند! »
(نوح) گفت: «امروز هیچ نگهداری در برابر فرمان خدا نیست، مگر آن کس را که او رحم کند.»
در این هنگام، موج در میان آن دو حایل شد، و او در زمره غرق شدگان قرار گرفت» (هود/ ۴۲و۴۳)
همچنین این حدیث، عصمت آنان را ثابت می کند زیرا انسان خطاکار نمی تواند منجی دیگران باشد، همانطور که کشتی سوراخ نمی تواند مسافران خود را به مقصد برساند. انسان خطا کار با خطایش دیگران را به هلاکت و نابودی می کشاند نه اینکه آنان را به فلاح و رستگاری برساند.
افزون بر اینکه، از این حدیث علم اهل بیت نیز ثابت می شود، زیرا روشن است که تنها آن کشتی می تواند مسافران خویش را به ساحل برساند که ناخدای آن راه را بلد باشد، در غیر این صورت ناخدایی که راه را بلد نیست مسافرین خویش را در دریا سرگردان می کند.
اینکه پیامبر اهل بیت را به کشتی نوح تشبیه می کند این را می رساند که تنها اهل بیت هستند که به خاطر مصونیت از خطا و علم کامل خویش می توانند نجات دهنده دیگران باشند.
