قال الله الحکیم فی محکم کتابه："یا ایهاالذین امنوا امنوا بالله ورسوله"(نساء,١٣۶)
ترجمه：ای کسانی که ایمان اورده اید,به خدا و رسولش ایمان واقعی بیاورید.
خداباوری وایمان قلبی در زوایای زندگی عملی انسان موحد جاری و ساری است.
باور به اینکه او علیم است وبصیر و سمیع است واینکه عالم محضر اوست.مجموعه این باورهاست که تبدیل به یقین می شود و انگاه انچه محور زندگی انسان قرار میگیرد رضایت خداست وان گاه است که در این مسیر انسان سختی ها ومصیبت ها را تحمل می کند. امام حسین (ع) از شهادت خود، پیشاپیش باخبر بود وجزئیات آن را هم می‌دانست. پیامبر اکرم (ص) نیز مکرّر این حادثه را پیشگویی کرده بود اما این علم واطلاع قبلی، کمترین اثری در اقدام انقلابی آن حضرت نداشت و رأی او را بر ادامه راه و ورود به میدان جهاد وشهادت، سست یا آمیخته به تردید نکرد، بلکه شهادت طلبی او را افزون تر ساخت. آن حضرت با همین ایمان وباور، به کربلا آمد و به جهاد پرداخت وعاشقانه به دیدار خدا شتافت.
چقدر خدا را باور داریم ودرامورمان فقط به او تکیه می کنیم؟
قران کریم پر است از وعده و وعید الهی,اگر ایمان اورید و استقامت ورزید و از مخلصین باشید تنها او شما را کافیست.
اما استقامت ما در دین چقدر است؟
رمز حرکت درراه سعادت و تکامل باور حق تعالی و وعده و وعید های اوست واطاعت از او میسر نمی شود مگر با اعتماد واطمینان وعقیده به او...
منبع：برداشتی از کتاب پیامهای عاشورا,جواد محدثی,نشر زمزم هدایت,چاپ سال ٨۵
