خسران در مشغولیت به عالم طبیعت
خواجه نصیر در تفسیر سورهی عصر که خداوند میفرماید ﴿ وَ الْعَصْرِ إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي خُسْرٍ﴾[1]
می فرماید:« إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي خُسْرٍ أى الإشتغال بالامور الطبيعيّة و الاستغراق بالنّفوس البهيميّة » [2] یعنی به درستی که جنس انسانی در زیانکاری است به سبب اشتغال در امور طبیعی و غرق شدن در تمایلات نفس های حیوانی!
یعنی صرف مشغول شدن به امور طبیعی و اقتضائات حیوانی خودش خسران است. این که فکر و ذکر انسان مدام این باشد که چه بخورم و چه بپوشم؟
عـمـر گرانمایه در این صـرف شد تا چه خورم صیف و چه پوشم شتا
[3]
پس اگر می خواهیم از خسران بیرون بیاییم لازم است همه همت خویش را مصروف دنیا و تعلقات آن نکنیم ، کمی هم به فکر عالم ملکوت و راه رسیدن خود به آن باشیم .
کتاب غم عشق » اثر شیخ عبد القائم شوشتری در این زمینه کتاب خوبی است ، امید وارم از خوندنش لذت ببرید و مسیر زندگی تون تغییر کنه
────────────────────────────
[1] (سوره عصر، آیه 1 )
[2] (به نقل از کتاب : انسان و قرآن(علامه حسن زاده آملی)، ص:57)
[3] ( گلستان سعدی - باب اول در سیرت پادشاهان- حکایت شماره ۳۶)
