حدود الهی همان احکام و شرایع خداوند هستند که خداوند آنها را توسط رسولش به مردم ابلاغ کرده و رعایت این خطوط قرمز را بر مکلفین لازم کرده است.
به همین دلیل است که در دو آیه از قرآن کریم، امر به رعایت حدود الهی[1] در کنار امر به اطاعت از رسول خدا آمده؛ طوری که اطاعت از آن دو موجب دخول در بهشت و نافرمانی آن دو، سبب دخول در آتش جهنم می‌شود:
«تِلْکَ حُدُودُ اللَّهِ وَ مَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ یُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدینَ فیها وَ ذلِکَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ»[2]
آنچه (درآیات قبل) مذکور شد مرزهاى الهى است؛ و هر کس خدا و پیامبرش را اطاعت کند (و قوانین او را محترم بشمرد)، خداوند وى را در باغ‌هایی از بهشت وارد مىکند که همواره، آب از زیر درختانش جارى است؛ جاودانه در آن مىمانند؛ و این، پیروزى بزرگى است
«وَ مَنْ یَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ یَتَعَدَّ حُدُودَهُ یُدْخِلْهُ ناراً خالِداً فیها وَ لَهُ عَذابٌ مُهینٌ»[3]
و آن‌کس که نافرمانى خدا و پیامبرش را کند و از مرزهاى او تجاوز نماید، او را در آتشى وارد مىکند که جاودانه[4] در آن خواهد ماند؛ و براى او مجازات خوارکنندهاى است.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[1] تعبیر «تِلْکَ حُدُودُ اللَّهِ» در چندین مورد از آیات قرآن مجید آمده است و در تمام این موارد احکام و قوانینى وجود دارد که تجاوز از آنها ممنوع است و بهمین جهت به عنوان مرز الهى شناخته شدهاند (تفسیر نمونه، ج3، ص 301)
[2] سوره نساء، آیه 13
[3] سوره نساء، آیه 14
[4] البته تنها معصیت خداوند (هرچند گناه کبیره باشد) موجب خلود و عذاب جاودانى، نیست. بنابراین منظور از آیه فوق، کسانى هستند که از روى طغیان و سرکشى و دشمنى و انکار آیات الهى، حکم خدا را زیر پا مىگذارند و در حقیقت ایمان به خدا و روز بازپسین ندارند (تفسیر نمونه، ج3، ص 301 و 302)
