خوش بین به مشت خدا
بچه که بودیم پدرانمان با ما مشت بازی می کردند، یک مشت پر بود و مشت دیگر خالی؛ مشتی را که پر بود جمع می گرفتند و به گونه ای وانمود می کردند که خالی است، و مشت خالی را هم بازتر و درشت تر نشان می دادند، به گونه ای که انگار پر است.
حال از میان ما بچه ها آنهایی که کم هوش تر بودند به سراغ مشت بزرگتر می رفتند و می دیدند که پوچ است، اما آنهایی که باهوش تر بودند، اول خوب نگاه می کردند و اطراف مشت را می دیدند و از ظاهر مشت ها گول نمی خوردند.و در نتیجه پیروز می‌شدند
در این عالم دو مشت پیش روی ماست.
یکی مشت خدا که پر است، اما ما به خاطر بدبینی ما به خدا آن را خالی تصور می‌کنیم.
دیگری مشت خلق خدا که خالی است اما به ظاهر بزرگ. آنهایی خوش بین به خدا هستند، سراغم مشت خدا می روند، و آنها بد بین هستند، سراغ مردم می روند، و زمانی که مشت مردم برایشان باز شود، تازه می فهمند که آنها هیچ کاره اند.
مناجات شعبانیه تاکید دارد که انسان خوش بین، دست خدا در حل مشکلاتش در زندگی تجربه کرده است.
