خوی دشمن
دوست کافری داشت و با او شراکت می کرد،هربار پس از نقض پیمان های او در شراکت،باز به شراکتتش ادامه می داد و عقیده داشت که اگر پیمانی بسته شود باید تا پایان با او باقی ماند،سال ها گذشت و او تمام دارایی خود را از دست داد ولی نمی دانست که دین محدوده تعهد به پیمان کفار را تا زمانی می داند که آنها به عهدشان پشت نکرده باشند؛خواه این عهد فردی باشد یا بین المللی و جهانی...؛«إِلَّا الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ ثُمَّ لَمْ يَنْقُصُوكُمْ شَيْئًا وَلَمْ يُظَاهِرُوا عَلَيْكُمْ أَحَدًا فَأَتِمُّوا إِلَيْهِمْ عَهْدَهُمْ إِلَى مُدَّتِهِمْ»(تا زمانی با مشرکان بر سر پیمان ها باقی بمانید که آنها نقصی در آن پدید نیاورده اند)(۴ توبه).
