فنجان چای به دست تلویزیون را روشن کردم و به تماشایش نشستم. بخت هم با من یار شد و همینکه صفحه روشن شد کانال یک، برنامه ای که شیفته ی نگاه و تحلیلهایش هستم را نمایش داد. برنامه ی ثریا؛ آقای زرشناس به عنوان کارشناس در مقابل مجری نشسته بود و مخاطبی به صورت تلفنی در حال انتقاد بود که شما 40 سال است دانشگاهها را به دست گرفته اید و آزادی تفکر و بیان در دانشگاهها را به نابودی کشانده اید!
مشتاقانه منتظر پاسخ کارشناسی بودم که آقای زرشناس زدند به خال و گفتند: اتفاقا یکی از مواردی که متأسفانه بعد از انقلاب بدون تغییر ماند و اسلامی نشد علوم در حال تعلیم در دانشگاهها بود.
الان 40سال از عمر انقلاب می گذرد و هنوزکتاب های تالیف شده توسط غیرانقلابی ترین و بلکه اسلام ستیزتزین دانشگاهیان ایران منبع دست اول برخی رشته های دانشگاهیست، گویی هنوز این دانشگاهها بویی از انقلاب نبرده اند!
به راستی تا زمانیکه کانت و هابرماس و چرچیل و ژان ژاک روسو و... شخصیتهای محبوبی در ذهن دانشجویان نقش بندند بدون آنکه افکار تجربه گرایانه شان نقدشایسته ای شود چگونه می توان انتظار داشت علم و قلم گرایش یافته به سمت تجربه گرایی و دین ستیزی ناآگاهانه و غیرعامدانه در جامعه تزریق نشده و آرمان ظلم ستیزی، استقلال خواهی، مبارزه برای حفظ اسلام در رگهای جامعه، زنده و پویا جریان داشته باشد؟
#کاتوزیان
#بشیریه
