وارد جلسه که شدم با نگاهم دنبال جایی می گشتم که اتفاق هفته قبل تکرار نشود. متاسفانه یا خوشبختانه هیچ جایی نبود، مگر کنار همان مادر و دختر بچه هفته قبل. با اکراه رفتم و همانجا نشستم.
از آنجایی که از کلاس هفته قبل چیزی یادم نمانده بود، از کلاس این هفته هم بهره بردن کار ساده ای نبود. جای تعجب نداشت چرا باید از مطالب هفته قبل چیزی در ذهنم نقش بسته باشد. همه حواسم به جای کلاس، فقط به دختر بچه ای بود که نزدیکم نشسته بود. کل یک ساعت و نیم را با گوشی همراه مادرش بازی کرد. هزار بار گیم آور شد و خسته نشد. اعصابم خط خطی شده بود. اینکه اجازه نمی داد تا شعاع یک متری کسی از کلاس بهره ببرد کمترینش بود. چشم و دست و گوش و حواس و تمرکز و عمر و استعداد و فرصت های سعادتش با تیر و تفنگ و کشت و کشتار اردک و کسب امتیاز آن هم همه خیالی می گذشت. فقط خدا خدا می کردم این هفته این اتفاق تکرار نشود.
برخلاف تصورم دخترک این هفته ناباورانه یک لحظه هم با گوشی همراه مادرش بازی نکرد. شیطنت می کرد ولی حتی وقتی مادرش خواست گوشی همراهش را به او بدهد تا بازی کند و ساکت باشد، قبول نکرد. خیلی خوشحال شدم از تربیتی که کنار رعایت حد و حدود در خریدها، اول فرهنگ و شیوه صحیح استفاده از ابزار را به کودکشان می آموزند.
داشتم در ذهنم احسنت و آفرین به مادرش می گفتم که پسرکِ آن طرفِ جلسه برای دخترک قیافه گرفت و برای گوشی همراه و بازی جدیدش فخر فروخت . دخترک با خونسردی تمام و بی هیچ عکس العمل تشنج آوری گفت: «بابام گفته هر کی با گوشی زیاد بازی کنه، چشماش ضعیف میشه، دیگه درس یاد نمی گیره و...». درود بر مردان صاحب عقل و اندیشه ای که درک می کنند: «دخترا بابایی ان و هر چی بابا بگه و از بابا ببینند میگن چشم»!
خدایا حق با تو بود، مردی که عاشق توست، حواسش به همه رفتارهای دخترش هست.
