شخصي از امام باقر عليه السلام از شهداي كربلا سؤال كردند كه چه حسي و دردي در مقابل تيرها و شمشيرها و نيزه هاي دشمنان ، هنگامي كه به بدنشان اصابت مي كرد داشتند : حضرت پاسخ دادند: همان قدر از درد را احساس كردند كه يكي از انگشتان خود را بين دو انشگشت قرار داده و فشار دهيد..... جالب است بدانيم كه اصل انسان و حقيقت او روح اوست و زماني كه به چيزي توجه كند ، ديگر متوجه چيزي نخواهد شد و قضيه ي حضرت امير عليه السلام كه تيري به بدنشان اصابت كرده بود و گفتند كه آن در نماز خارج كنيم كه ايشان در آن لحظه متوجه نمي شود هم به اين معنا اشاره دارد كه زماني كه نفس انساني محو جمال الهي شود ، ديگر از درد و رنج چيزي جز امر قليلي را متوجه نمي شود و آن درد و رنج برايش امري سهل است......
منبع: حكمة العبادات ، آية الله جوادي الآملي ، صفحه ي ٢٢٨