دغدغه دختر امام حسین
انسان وقتی در شرایط بحرانی قرار می گیرد امور جزئی و کم ارزش از ذهنش پاک می شود و فقط مسائل خیلی مهم برایش جلوه گری می کند. لذاست که برخی از فیلسوفان گفته اند که انسان ها را بایستی در شرایط بحرانی شناخت زیرا در این شرایط است که انسان باطن خود را آشکار می کند.
حال تصور کنید اهل بیت امام حسین را که در اوج مصائب گرفتار شده اند، مردانشان کشته شده، اموالشان غارت گردیده، خیمه هایشان آتش گرفته، روزها و شب ها با هزاران مصیبت و گرفتاری طی مسیر نموده تا اینکه وارد شهر دمشق شده اند. مردم نیز جشن پیروزی گرفته و بابت غلبه بر اشرار دارند هلهله و پایکوبی می کنند، بر دایره ها و طبل ها می کوبند و جملات دلخراش را نصیب مصیبت دیدگاه کربلا می کنند.
در این اوضاع یکی از یاران رسول اکرم با دیدن اهل بیت آنان را می شناسد و برای کمک خدمت سکینه دختر امام حسین می شتابد و می گوید: بانوی من، چه کمکی از من ساخته است و چه کاری می توانم برایتان بکنم؟
به نظر شما سکینه چه درخواستی از او می کند؟ آیا آب خنک می خواهد؟ آیا مرهمی برای زخم های غل و زنجیر طلب می کند؟ آیا می خواهد که مردم شادمانی نکنند و بر سرهای مقدس سنگ نزنند؟ یا اینکه مردم آنان را شورشگر ننامند و به آنان زخم زبان نزنند؟
اگر هر کدام از اینها را می خواست به حق بود ولی برای این دختر عارفه که به فرموده پدرش «غرق در یاد خدا بود» مساله مهتری از اینها وجود دارد. برای او چیزی آزار دهنده تر از این نیست که دختران و زنان پاکدامن مورد تماشای چشم های نامحرم قرار گرفته اند. لذا از وی یک درخواست می کند: «به این نیزه داران بگو که جلوتر از ما حرکت کنند تا مردم مشغول تماشای سرهای بالای نیزه شوند و به ما زنان و دختران چشم ندوزند!»
حال شما این وضعیت را مقایسه کنید با برخی از دختران و زنان امروزی که بعضا دم از امام حسین هم می زنند و برایش عزاداری هم می کنند اما عمدا به نوعی لباس می پوشند و چهره آرایش می کنند که مورد توجه و نگاه نامحرمان قرار گیرند! کسی نیست به این جماعت بگوید آیا اساسا می دانید بر چه کسی اشک می ریزید و بر کدامین خاندان دلسوزی می کنید؟! کاش اندکی تامل کنید و آنگاه بر مظلومان دشت نینوا آه و زاری کنید.
