دلیل گناه نکردن انبیاء از زبان قرآن کریم:
پیامبران نیز مثل سایر انسان‌ها دارای نفس اماره هستند؛ همان نفسی که انسان را به زشتی‌ها فرامی‌خواند؛
ولی تفاوت انبیاء علیهم‌السلام با سایر انسان‌ها این است که:
در اثر شایستگی و لطافت‌های خاص روحی که از اول خلقت دارند، رحمت خاصۀ الهی شامل حال آن‌ها شده و در اثر آن نسبت به گناه و نفس خویش و همچنین پروردگار خویش معرفت عمیقی پیداکرده‌اند و همین معرفت آن‌ها را از ارتکاب معاصی بازداشته است؛[1]
همچنان که حضرت یوسف علی‌نبینا‌وآله‌وعلیه‌السلام آلوده نشدن به گناه را رحمت الهی و به حول و قوۀ خداوند دانست[2] و فرمود:
«وَ ما أُبَرِّئُ نَفْسی إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ ما رَحِمَ رَبِّی»[3]
و من نفس خود را تبرئه نمىکنم؛ چراکه نفس قطعاً به بدى امر مىکند، مگر کسى را که خدا رحم کند (همچنان که رحمت خداوند شامل حال من شده و من آن گناه را مرتکب نشدم)
پیامبران عظمت پروردگار خویش را به‌خوبی درک کرده‌اند؛ به نفس انسانی خویش نیز به‌خوبی واقف هستند و می‌دانند که اگر لحظه‌ای آن را به حال خود واگذارند چه مصائبی را به بار می‌آورند؛ و همچنین ماهیت گناه و عواقب شوم آن را با علم یقینی درک می‌کنند.
همین معرفت‌ها باعث شده است که آن‌ها تسلیم خواهش‌های نفسانی خویش نگردند و هر گناه و معصیت معصوم باشند.
[1] مراجعه شود به «امامت در بینش اسلامی»، نوشتۀ استاد علی ربانی گلپایگانی؛ ص 218
[2] المیزان فی تفسیر القرآن، ج11، ص: 197
[3] سوره یوسف، آیه 53
