می گفت: می دونم همه ی شیرینی زندگی به حضور بچه ست، ولی چه کنیم که مخارج زندگی و بالا و پایین هاش زیاده و نمیشه.
گفتم : عزیزدلم! ما نگاهمون به زندگی گاهی اشتباهه؛نگاه دینی، مخارجِ بیشتر از ضروریات و لوازم رفاه رو برای یه مسلمون نمی پسنده...
چند وقت پیش داشتم کتاب یکی از علماء رو مطالعه می کردم نکته ای دیدم که فوق العاده بود و این چندروزه ذهنم رو مشغول خودش کرده، در شرح مذمتهای حضرت امیرالمومنین نسبت به دنیاطلبی مؤمنین... می گفت دنیاطلبی سه جوره:
*گاهی برای تأمین ضروریات زندگی مثل غذایی برای تامین نیازبدن و پوشاکی برای پوشاندن بدن از گرما و سرماست که این دنیاطلبی نه تنها مذموم نیست بلکه لازمه ی زندگیه.
*گاهی برای تأمین رفاه بیشتره، یه پله بالاتر از ضروریات، این وجه دنیاطلبی هم اشکالی نداره و اون دنیاطلبی مذموم از نگاه دین نیست.
*اما گاهی مؤمن دنبال دنیا می ره که نه برای تأمین ضروریات و نه برای افزایش رفاه زندگیشه بلکه عوامل دیگری مثل تجمل گرایی محرکش بودن... این نوع دنیاطلبیه که مذمومه و توجیه اخلاقی نداره.
حالا بشین و کلاهت رو قاضی کن...چقدر خرید در ماه داریم که مصداق دنیاطلبیه و باید از زندگیهای اسلامی و ایمانی حذف بشه.
از وسایل دکوری تو خونه بگیر تا هزینه های اضافی که صرف زیبایی و کلاس یه وسیله میکنیم که گاهی خارج از شأنمونه.
حالا من از شما فقط یه سؤال دارم:
یه شیعه و پیرو واقعی اهل بیت، اگر مال اضافی داشت خرج دنیاطلبی مذموم ازنظر مولاش بکنه صحیحه یا خرج پرورش و تربیت و تحویل دادن یه بچه شیعه ی باایمان و صالح و در یک کلام یه گل بهشتی به جامعه؟
