از قرآن و روایات معصومین(ع)استفاده میشود که دنیا دوستی مورد مذمت واقع شده است تا جایی که رسول اکرم(ص) فرموده است (حبُ الدُّنیا رأسُ کُلِّ خَطیئَةٍ)1این جمله در عین کوتاهی از لحاظ الفاظ دریایی از معارف و حقایق را در بردارد و نشان می دهد که همه ی گناهان اعمّ از کناهان عملی و اخلاقی و قلبی ،همه از حبّ دنیا سرچشمه می گیرد. دنیا دوستی است که انسان را به افکار خبیثه و اخلاق رذیله و اعمال فاسده مبتلا می سازد کبر و بخل و حرص و طمع و حسد و دروغ و غیبت و تهمت و...... همه از دنیا دوستی ناشی می شود و منظور از دنیا که مذموم است این زمین و اسمان اب و خاک پوشاک و مسکن نیست زیرا اینها همه مخلوقا ت الهی خدا و از لوازم ضروریه زندگی می باشندو هر یک در حد خود ایت و نشانهای از صفات کمال خالق حکیم و آیینه ای برای نشان دادن گوشه ای از جمال آفریدگار خود به حساب می آید انچه که مذموم است در واقع هوای نفس انسان است که به جای خدا معبود مطاع انسان و حاکم بر سراسر زندگیش می گردد. 1-کافی ج 2 ص 130
