«طَیِّبات» به معنی روزی‌های پاکیزه، در قرآن کریم در دو مورد استعمال شده است:
مورد اول درجایی که صحبت از حلّیّت و حرمت برخی خوردنی‌ها است و خدا دستور می‌‌دهد تا از خوردنی‌هایی که در شرع، حلال شده خورده شود:[1]
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُلُوا مِنْ طَیِّباتِ ما رَزَقْناکُمْ»[2]
مورد دوم هم درجایی که صحبت انفاق از روزی‌هایی است که خداوند به انسان عطا کرده است. در اینجا طیّبات به معنی هر آن چیزی است که انسان خودش برای بهره‌مند شدن از آن‌ها میل و رغبت دارد:
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِنْ طَیِّباتِ ما کَسَبْتُمْ»[3]
در این آیه، با فرض حلال بودن روزی‌ها، خداوند به مؤمنین سفارش می‌کند تا از چیزهایی که کسب کرده‌اند، آن‌هایی را انفاق کنند که خودشان نسبت به آن‌ها میل و رغبت دارند؛ نه اجناس پست و نامرغوب آن‌ها که فقیر با کراهت و اغماض آن را دریافت می‌کند.[4]
---------------------------------------------------------------------------------
[1] مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج1، ص 465
[2] سوره بقره، آیه 172
[3] سوره بفره، آیه 267
[4] المیزان فی تفسیر القرآن، ج2، ص 393
