قوام جامعه و پایداری دین و مذهب، بر تعلیم و تربیت استوار است و از طرف دیگر کسانی که مسئولیت تعلیم و تربیت مردم را بر عهده دارند علما و مبلغین دین هستند ازاین‌رو باید خودساخته باشند تا بتوانند بسازند
چراکه «فاقد الشیء» نمی‌تواند «معطی الشیء» باشد
از این بالاتر اگر خدای‌ناکرده عالم و مبلغی فاسد باشد خطرش از یک غیر عالم فاسد بسیار بیشتر است چراکه عالم فاسد، مفسد هم خواهد بود و عالمی را به عفونت خواهد کشاند چنانچه امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «إذا فسد العالم فسد العالم؛ اگر عالِم فاسد شد عالَم فاسد می‌شود»[1]
امام خمینی (ره) دراین‌باره می‌فرماید:
«اگر نفوس تزکیه نشده و تربیت‌نشده وارد بشوند در هر صحنه، درصحنه توحید، درصحنه معارف الهی، درصحنه فلسفه، درصحنه فقه و فقاهت، درصحنه سیاست، در هر صحنه‌ای که وارد بشوند، اشخاصی که تزکیه نشدند و
تصفیه نشدند و از این شیطانِ باطن رها نشدند، خطر این‌ها برای بشر، خطرهای بزرگ است.»[2]
ازاین‌رو بر عالم و مبلغ دینی لازم است که با تمسک به آموزه‌های دینی و سنت و سیره معصومین (علیهم‌السلام) درون خویش را از ناپاکی‌ها پاک سازند تا بتوانند گوهر وجود مخاطبین خود را با خلوص و یکرنگی خود جلا دهند و
روشنی بخشند.
[1]. منهاج البراعة في شرح نهج البلاغة (خوئى)، ج۶، ص: ۱۸۶.
[2]. ایرادشده در تاریخ ۱۱ خرداد ۱۳۶۰/حسینیه جماران.
