یکی از عواملی اصلی که سبب تضعیف ایمان آدمی می گردد، «غفلت» است که دوری از خدا و یاد او را به دنبال دارد. انسان غافل اگر در پی درمان چنین مشکلی برنیامده و به سادگی از کنار آن عبور کند، سبب قساوت قلب شده و او را به «انحراف» می کشاند. قرآن کریم از «غفلت» به عنوان ریشه تمام کج روی ها یاد کرده و آن را زمینه توجه بیش از حد انسان به دنیا و فراموشی آخرت می داند، «یَعْلَمُونَ ظَاهِرًا مِنَ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَهُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ»1 از زندگى دنیا ظاهرى را مى شناسند و حال آن كه از آخرت غافلند. خداوند متعال در جایی دیگر از قرآن کریم به انسان ها توصیه می کند که با یاد خدا، زنگار غفلت را از دل پاک نموده و از غفلت دوری نماید، «وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِی نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِیفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِینَ»2 و در دل خویش پروردگارت را بامدادان و شامگاهان با تضرع و ترس بى صداى بلند یاد كن و از غافلان مباش. امام علی (علیه السلام) نیز در این باره فرمودند: «بدَوامِ ذِكرِ اللَّهِ تَنجابُ الغَفلَةُ»3 با مداومت بر یاد خداست كه غفلت، زدوده مى شود. بنابراین شایسته است به خاطر دوری از «غفلت» و در زمره غافلان نبودن، ارتباط خویش را با خالق خود قوی تر نموده و سعی بر اجرای دستورات قرآن کریم و اهل بیت (علیهم السلام) داشته باشیم. منبع: 1. روم، 7. 2. اعراف، 205. 3. عیون الحكم والمواعظ، ص 419.