اگر آدمی در پی بندگی خدا باشد، و هدف نهایی او رسیدن به لقای پروردگار باشد، از هیچ بحران و بیماری ترسی به دل راه نمی دهد، زیرا مرگ در آینه جهان بینی الهی تازه آغاز وصل به معبود و شروع مرحله نوینی از حیات می باشد.
امیرالمؤمنین علیه السلام وقتی کنار بستر حضرت زهرا سلام الله علیها بودند، دیدند حضرت زهرا سلام الله علیها در شرف شهادت هستند و شروع به گریه کردند.
انبیا و اوصیا و اولیا الهی در مسیر عبودیت از سخت و صعب ترین آزمون ها در جهت هدایت بندگان الهی و ارتقای کمال انسانی عبور کردند و به آرامش حقیقی دست یافتند و نقل است که بانوی دو عالمین ام الحسنین از حضرت امیرعلیه السلام پرسیدند: برای چه گریه می‌کنید؟ فرمود: برای آن مصیبت‌هایی که بعد از من خواهید دید. امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند:
لا تبکی فو الله إن ذلک لصغیر عندی فی ذات الله؛ [۱] گریان مباش به خداوند سوگند، آن مصائب نزد من برای رضای خداوند کوچک و ناچیزند.
----------
[۱]: بحار الانوار، ج ۴۳، ص ۲۱۸.
