رفتار انسان معنوی، در روابط جنسى، حساب شده و کنترلشده است(مؤمنون، ۵ تا۸). او با باور به آموزه های دینی در این خصوص، طوری رفتار می کند که از سلامت جسمی و از مزایاى روحی روانی تشکیل خانواده بهرهمند شود(روم،۲۱). او با چشم چرانى روح خود و دیگران را نمی آزارد(نور،۳۰و۳۱) و متقابلاً خود به تحریک دیگران نمی پردازد(نور،۳۱). او ارزش تشکیل خانواده را می داند و می داند که در رابطه با سعادت اخروی خانوادهی خویش، مسئولیت دارد(تحریم،۶). او مواظب الماس های زندگی اش هست و آن را فراموش نمی کند. انسان معنوی تلاش می کند تا با خودساختی و سرعت و سبقت در کار نیک، انجام نیکی ها را ابتدا در خانواده خود و سپس در جامعه پراکنده و همگانی کند.