از آنجا که عبادت، با طهارت و نظافت ارتباط تنگاتنگ دارد(بقره،125/مائده،6)، رفتار انسان معنوی، بر دوری از پلیدی ها و اهمیت دادن به نظافت و بهداشت فردى و محیطی استوار است(مدثر،۴و۵)؛ (بقره،۲۲۲). او براى منابع طبیعی که خداوند در اختیارش قرار داده، ارزش قائل است و آن ها را هدر نمی دهد(اسراء، ۲۶و۲۷). او زندگی یکپارچه و پایدارش را در هماهنگی و سازگاری با طبیعت خدادادی می بیند و از رهگذر احترام به محیط زندگی، به زندگی خود و دیگران احترام می گذارد و به نوعی از آفریدگارش قدردانی می کند و حقی را از آیندگان هم هدر نمی دهد. او همانگونه که حق ندارد خود را به هلاکت بیاندازد، حق ندارد زندگی خود و دیگران را در مسیر مرگ تدریجی بیاندازد.