رفتار انسان معنوی، سرمایه عمر
در کارِ انسان معنوی، اتلاف وقت، لغو و بیهودگى و پرداختن به امور بى‌محتوا و بى‌نتیجه (مؤمنون،۳/ فرقان، 72) و بى‌کارى وجود ندارد. او به همان اندازه که تحت تاثیر فریبندگی دنیا قرار نمی گیرد، شبکه های اجتماعیِ بزَک کننده و برجسته سازِ داشته های دیگران و ناچیز جلوه دهنده داشته ها و توانمندی خود را می شناسد و به آن ها معتاد نمی شود. او ارزیابی درستی از سرمایه عمر خود دارد و عمر نمی دهد تا در مقابل، چیزی به دست نیاورد او می داند که در سه موقعیت حضور در پیشگاه پروردگار و در برابر وجدان خود و در آخرت، هیچ چیز و هیچ کس نمی تواند به داد او برسد مگر اعمال و کارهای قابل عرضه او و نمی خواهد حسرت کارهای نکرده را به دل داشته باشد.
