رفتار انسان معنوی؛ مصرف متعالی
رفتار انسان معنوی، در مصرف روزانه غذا؛ همانند مصرف غذای روح او، دقیق است و هر چیزى را به خوردِ جسم و جانش نمی دهد(بقره،۱۷۲). او از مصرف آن چه اندیشه را مختل مى‌کند(مانند الکل) دوری مى‌کند(مائده،۹۱) و بنده شکمش نمی شود(اعراف،۳۱). او مصرف زدگی را تشدیدکننده حِرص برای خود و حسرت برای دیگران می بیند و به مصرف به اندازه و نیاز و متعالی و استفاده از مواهب زندگی برای سوخت روزانه‌ای که موتور زندگی اش را به حرکت در‌آورد، اهتمام دارد. بر این اساس، اگر همسایگان از طبقه‌ی کمتر برخوردار بودند، او به سرمستی و پایکوبی و ولخرجی و چشم و هم چشمی نمی پردازد. او لذت را در مصرف زیاد نمی بیند و با دیگران در مصرف مسابقه نمی گذارد.
