دلسوزی و خیرخواهی انسان در انجام وظیفه‌ی خود در قبال دیگران گاهی به رفع تکلیف بسنده می‌کند در این موارد اگرچه وظیفه‌ی خود را به انجام رسانده است اما مرتبه‌ی بالاتر این است که وظیفه‌ی خود را با دلسوزی تمام به انجام رساند.
از این رو یکی از آداب کمک به دیگران این است که دلسوزانه و همراه با رأفت و مهربانی صورت پذیرد از این رو در روایات اسلامی تأکید می‌شود که در یاری رساند به برادر مؤمن خود، به نیکویی به او یاری رسانده شود یعنی نه‌تنها یاری‌رساندن بلکه کیفیت آن نیز مطرح است و طبق بیان امیرالمؤمنین علیه‌السلام هرگاه کسی به کمک و امداد تو نیازمند شد، دلسوزی و شفقت نسبت به او بر تو لازم است از طرف دیگر باید در کمک رساندن دائماً خیرخواه باشد و آنچه برای مستحق لازم است و به سود اوست انجام دهد
الإمام الصادق (ع) :مَن مَشی مَعَ أخِیه المؤمِنِ فی حاجَةٍ فَلَم یناصِحُهُ، فَقَد خانَ اللهَ و رسُولَهه[1].
هر کس در رفع حاجت برادر دینی‌اش قدم بردارد ولی خیرخواه و دلسوز او نباشد، به خدا و رسولش خیانت کرده است..
[1] . بحارالانوار، ج 71، ص 287.
