ماه مبارک رمضان، اردویی فشرده و کوتاه مدتی است که درس‌های فراوانی با خود دارد. چه بسا فرمایش خدای متعال در قرآن کریم، ناظر به همین بوده که فرمود: «أَيَّامًا مَّعْدُودَات؛ مدت کمی است.»[بقره،۱۸۴]؛ یعنی این یک ماه روزه‌داری فرصت کوتاهی است تا افراد بتوانند از این فرصت در جهت ارتقاء معنویت، اخلاق و ایمان خود کار کنند.
در روایتی از امام صادق(علیه‌السلام) آمده است که حضرت فرمود: «اگر مردم ماه رمضان را می‌شناختند، آرزو می‌کردند که ای کاش تمام سال ماه رمضان می‌بود.»
امّا متاسفانه برخی از ما انسان‌های ظاهربین ممکن است زبان به گلایه باز کنیم و بگوییم که تابستان، فصل گرما و روزهای طولانی، چه وقت روزه و روزه داری است؟! چه کسی تحمل روزه گرفتن را دارد؟! از این رو با این گلایه‌ها بدنبال تبصره و شاید و احتمالات عجیب و غریبی می‌روند تا خود را زیر این باران رحمت الهی قرار ندهند و به زعم خود حاشیه امنی برای خود درست کرده باشند. ولی از آن طرف، عده‌ای دیگر دل به خدا سپرده و بی چون و چرا خود را آماده اجرای آن می‌کنند.
ماه مبارک رمضان، ماه خداست، ماه بارش رحمت و رضوان الهی است. فرصت کم و برکت و رحمت فراوان است، بکوشیم تا از قافله عشق عقب نمانیم.
امام حسن مجتبی(ع)، ماه مبارک رمضان را چنین توصیف کرد: «ان الله جعل شهر مضان مضمارا لخلقه، فیستبقون فیه بطاعته الی مرضاته؛ خداوند ماه رمضان را میدان مسابقه‌ای برای آفریدگان خود قرار داده تا با طاعتش برای خشنودی او از یکدیگر پیشی گیرند.»[۱]
به عبارت دیگر تمام ماه مبارک رمضان، فرصتی است برای توشه اندوزی و رقابت در مسیر خدایی شدن؛ ماه رمضان میدانی است که پهلوانان خودش را می‌طلبد و باتوجه و ممارست در امور معنوی، می‌توان در زمره برندگان قرار گرفت.
پی‌نوشت:
[۱]. تحف العقول، ص۲۳۶
