∆همراهی علم و عمل در اسلام
اسلام، علم را همراه با عمل و لازم و ملزوم یکدیگر می داند. اگر عمل همراه علم نباشد ان علم، علم واقعی نیست، تنها مفاهیم ذهنی است.
امام علی علیه‌السّلام فرمود: «العلم مقرون بالعمل فمن عَلِم عمِل و العلم یهتفُ بالعَمَل فان اجابه والّا ارتحل عنه»؛ «علم پیوسته با عمل است. هر کسی علم پیدا کرد عمل می کند. علم، انسان را به عمل دعوت می کند. اگر این متعلّم یا این عالم به این دعوت عمل کرد به خواسته علم عمل کرده است، لذا علم باقی می ماند و اگر اجابت نکرد علم از او دور می شود».[1] یک کسی ممکن است در این جهان، عالم محسوب باشد، امّا وقتی از این جهان بیرون رفت انجا یک جاهل باشد. به خاطر اینکه به علمش عمل نکرده و علم از او دور شده است.
یکی از خطراتی که ما را تهدید می‌کند آن است که از مرحله دین‌دانی به مرحله دین‌داری وارد نشده‌ایم؛ دین را به خوبی می‌دانیم، از توحید آگاهیم، گزاره‌های اخلاقی را می‌دانیم، از احکام فقهی مطلعیم؛ اما در بسیاری از موارد زندگی خود را بر اساس آن تنظیم نمی‌کنیم؛ یعنی به نتایج دین ملتزم نیستیم و برای همین از میوه‌های آن بهره‌مند نمی‌شویم.
ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ
1. نهج البلاغه، حکمت 366.
