بسم الله الرحمن الرحیم
شیخ صدیق در کتاب امالی از عبد الله بن فضل روایت کرده است که گفت : نزد امام صادق علیه السلام بودم که مردی از اهل طوس وارد شد و از آن حضرت سوال کرد : ای فرزند رسول خدا ؛ کسی که قبر مبارک امام حسین را زیارت کند چه پاداشی خواهد داشت؟
امام به او فرمود :
(یا طوسی ؛ من زار قبر أبی عبدالله الحسین بن علی علیهم السلام و هو یعلم أنه إمام من الله مفترض الطاعه علی العباد غفر الله له ما تقدم من ذنبه و ما تاخر و قبل شفاعته فی سبعین مدنبا ، و لم یسال الله عزوجل عند قبره حاجه إلا قضاها له... .)[1]
ای طوسی ؛ کسی که به زیارت قبر اباعبدالله الحسین علیه السلام برود و او رابشناسد که امام واجب الاطاعه است یعنی خداوند بر همه بندگان واجب کرده که از او فرمانبرداری کنند ، خدا گناهان گذشته و آینده او را می آمرزد ، و شفاعت او را در مورد هفتاد گنه کار می پذیرد ، و در کنار قبر مبارک حاجتی را از خدا درخواست نمی کند مگر آنکه برای او برآورده می کند ... .
در اینجا باید به این مطلب اشاره نمائیم که : (خدا گناهانی را که در آینده ، زائر امام مرتکب می شود ، می آمرزد) معنایش این است که توفیق توبه کردن به وی مرحمت می شود و عاقبتش را نیکو می گرداند ، تا اجازه و رخصت در ارتکاب گناه که از نظر عقلی قبیح است لازم نیاید.
[1] امالی صدوق ص 684 ح 11 ـ بحارالانوار ج 98 ص 23 ح 15
متن: 15- لي، [الأمالي للصدوق] الطَّالَقَانِيُّ عَنْ أَحْمَدَ الْهَمْدَانِيِّ عَنِ الْمُنْذِرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ سُلَيْمَانَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْفَضْلِ قَالَ كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فَدَخَلَ عَلَيْهِ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ طُوسٍ فَقَالَ لَهُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَا لِمَنْ زَارَ قَبْرَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع فَقَالَ لَهُ يَا طُوسِيُّ مَنْ زَارَ قَبْرَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع وَ هُوَ يَعْلَمُ أَنَّهُ إِمَامٌ مُفْتَرَضُ الطَّاعَةِ عَلَى الْعِبَادِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّرَ وَ قَبِلَ شَفَاعَتَهُ فِي سَبْعِينَ مُذْنِباً وَ لَمْ يَسْأَلِ اللَّهَ جَلَّ وَ عَزَّ عِنْدَ قَبْرِهِ حَاجَةً إِلَّا قَضَاهَا لَهُ
برچسب‌ها: محرم, سیره نسیم وحی
+ نوشته شده در پنجشنبه ششم آبان ۱۳۹۵ساعت 11:38 توسط سیدمحمدمهدی مدنی | یک نظر
