بین شیعیان رسم است که کام نوزاد تازه به دنیا آمده را با تربت کربلا برمی دارند. هنگامی هم که کسی از دنیا می رود، در دهانش تربت می گذارند.
از کودکی به ما آموخته اند هنگامی که آب می خورید بگویید: «سلام بر حسین»؛ این استعاره ی زیبا یعنی حیات و ممات ما با حسین «علیه السلام» است.
همه این ها زمینه هایی است برای اینکه توجه واقعی ما به حسین «علیه السلام» بیشتر و عمیق تر شود و بین ما و امام «علیه السلام» پیوند واقعی برقرار شود.
دلی که مشغول به مولی باشد، لحظه ای دچار دنیا نمی شود.
دلی که با امام «علیه السلام» پیوند می خورد، به کمال می رسد.
دلی که در پی امام«علیه السلام» است، راه را گم نمی کند.
ز گهواره تا گور باید دنبال امام «علیه السلام» بود.
کسی که در زندگی خود قله ای را دنبال می کند، دیگر به کوهپایه ها مشغول نمی شود.
دیگر این طرف و آن طرف نمی زند. به ما یاد داده اند لحظه لحظه به حسین «علیه السلام» مشغول باشیم تا مسیر را گم نکنیم. چرا که با حسین «علیه السلام» راه کمال همواره تر است، زیرا فرمودند: «و سفینه الحسین أوسع و أسرع» این کشتی سریع تر و وسیع تر است.
آری اگر همه نگاه ما به او باشد، او ما را از خود میکند و کسی که وارد خیمه حسین «علیه السلام» شد؛ از شرّ شیطان در أمان است. کسی وارد این خمیه شد راهش تا آسمان کوتاه تر است.
اصلا خدا حسین «علیه السلام» را آنقدر دوست دارد که هر کسی با حسینش پیوند خورده باشد را نجات می دهد.
خدا حسین را دوست دارد، حسینی ها را هم دوست دارد.
پس: اطلبوا الحسین من المهد إلی اللحد...
