"ویطمعون الطعام علی حبه مسکینا ویتیما واسیرا.."[1] جود وسخاوت از بارز ترین صفات پیامبران ، بزرگ مردان واولیای الهی است. سخاوتمند محبوب خداوند ومورد علاقه وستایش همه ی انسان ها است . حضرت موسی بن الجعفر می فرمایند:سخاوتمند خوش خلق در پناه خداست،رهایش نمیکند تا اورا داخل بهشت نماید.وهیچ کس در زمره ی صالحان به شمار نیامده جز آنکه سخی بوده است.پدرم تاهنگامی که از دنیا رحلت نمود پیوسته مرا به سخاوت سفارش میفرمود.[2] پیشوای کریمان حضرت علی در یکی ازجنگ ها با مرد مشرکی درحال نبرد بود. مرد مشرک عرض کرد:یاعلی !شمشیرت را به من ببخش!ان جناب شمشیر خود را به سویش افکندند. وی گفت:ای پسر ابوطالب !از تودر شگفتم که در چنین موقعیتی شمشیرت را به دشمن میدهی!فرمودند:تودرخواست کردی که آن را در اختیارت بگذارم،رد کردن دست سائل از شیوه کرم به دور است، مرد مشرک از اسب فرو امد وگفت این رفتار،سیره وروش اهل دیانت است. سپاس پای مبارک ان جناب را بوسید ومسلمان شد.[3] امیر المومنین ارزش سخاوت را این چنین بیان میفرمایند:سخاوت ودلاوری خوی های ارجمندی هستند که خدای سبحان آن هارا درکسی که دوست داشته وازموده است قرار میدهد.[4]
[1] سوره انسان ،ایه ی 8:"خوراک خودرا (درشدت نیاز)به پاس دوستی خدا به مسکین ،یتیم واسیر اطعام میدهند."
[2] وسایل شیعه،جلد21،ص 544 ،ح2
[3] سفینه البحار،ج2،ص658،ماده ی(خلق)
[4] غررالحکم،ج1،ص74،ح1844
